"Μπεμπέκου" και Περσείδες του χρόνου πάλι…
Ακουμπάω το γερμά στη μουσούδα μου για να μυρίσω τη φλούδα του.
Ξέρω ότι τα καλοκαιρινά φρούτα θα χαθούν σύντομα από τους πάγκους.
» Μόνο ενάμισι ευρώ, έλα», λέει επαναλαμβανόμενα και μηχανικά συνάμα ο νεαρός πίσω από τον πάγκο της λαϊκής.
Ενάμισι ευρώ το κιλό οι γερμάδες, τα «μέλια», δεν είναι πολύ, αλλά εγώ θέλω μόνο λίγες ποσότητες, κάτι από όλα τα φρούτα, για να τα τρώω σιγά σιγά μες στη βδομάδα. Προχωράει ο μήνας, άρα δεν έχω πολλές μέρες πια για να χορταίνω τη μυρωδιά του γερμά. Αφού τσακώσω μερικούς, καθυστερώ να τους βάλω στην σακουλίτσα , εκείνους τους πέντε έξη που διάλεξα, επειδή τους ακουμπώ στα ρουθούνια μου πρώτα και τους οσμίζομαι, εισπνέοντας το άρωμά τους.
Η επιδερμίδα τους έχει χνούδι ,και με γαργαλάει και με θωπεύει ταυτόχρονα. Συνειρμικά, έρχεται από το παρελθόν και θυμάμαι και εκείνη την αγκαθωτή πληροφορία, και θλίβομαι, ότι τα «χνουδωτά» φρούτα ήταν που μάζευαν πιο πολύ τα επικίνδυνα στοιχεία στο κορμί τους όταν έσκασε το Τσέρνομπιλ , και άρα τα βερίκοκα και τα ροδάκινα ήταν ιδιαιτέρως επικίνδυνα…….
Απλώνω το χέρι για να διαλέξω και λίγα βερίκοκα να βάλω σε άλλη σακούλα.
«Αυτά είναι και τα τελευταία» , μου λέει ο νεαρός μανάβης, και τον κοιτώ λίγο ξαφνιασμένη. » Ναι ε;» τον ρωτώ.
» Ναι. Μπεμπέκου πάλι του χρόνου τον Ιούνη» μου απαντά, ίσως για να εντείνει την παρόρμησή μου να τα αγοράσω από τον πάγκο του.
Η παρατήρησή του με ταρακούνησε κάπως , αλλά και ενέτεινε την ειλημμένη μου απόφαση να ψαρέψω και βερίκοκα από τον πάγκο του. Τελειώνει και αυτό το καλοκαίρι λοιπόν, και ας είναι στα πάνω του ακόμα, στο στερέωμα, ο Αύγουστος.
‘Ενα καρότσι με ακουμπά, καθώς περνά, στον αστράγαλο με τη ρόδα του. ‘Εχει συνωστισμό στη λαική, και ας είναι μισοάδεια η Αθήνα. Το τράφικ με τα καροτσάκια θέλει ιδιαίτερη επιδεξιότητα για να το αντιπαρέλθεις. Γυρνάω και βλέπω την κυρία Ζωή, πανάρχαιη γειτόνισσα, που σέρνει με το ένα χέρι το στραβό καρότσι της με ένα τεράστιο καρπούζι μέσα, η άτιμη, ενώ με το άλλο χέρι στηρίζεται πάνω σε μαγκούρα για να περπατά. Δύσκολα, κουτσαίνοντας, αλλά περπατά.
Τη θυμάμαι μεγάλη από τότε που ήμουν νήπιο. Υπολογίζω ότι είναι πάνω από ενενήντα, αλλά ντρέπεται η ίδια να το παραδεχτεί, τις λίγες φορές που καλημεριζόμαστε εάν συναπαντηθούμε. Πάντα στις λίγες αυτές συνομιλίες μου παραπονιέται ότι την πονάνε τα πόδια της.
Αυτή, και ο κυρ Κώστας, που είχε μπακάλικο μέχρι πριν 40 χρόνια, ένα μπακάλικο κάτι μικρά βαριδάκια για ζύγια και χύμα όσπρια, και που έχει έλθει
κ α ι αυτός στη λαϊκή σήμερα, 103 ετών κατά την εκτίμηση των γονιών μου ο μπαγάσας – και τον βλέπω τώρα στους μπροστινούς πάγκους, στα ψάρια, να έχει σταθεί λίγο – αυτή και αυτός λοιπόν, είμαι σίγουρη ότι θα είναι στη λαική τον Αύγουστο και του χρόνου. Πιο σίγουρη είμαι για αυτούς, παρά για τους άλλους εμάς, κυρίως επειδή είναι οι κατεξοχήν πεισματάρηδες και , έτσι, επειδής βαστάνε τα ποδάρια τους.
Προχωράω σε άλλους πάγκους πιο κάτω. Το μαλλί μου κάτω από το καπελάκι έχει μουσκέψει από τους 39 βαθμούς και την υγρασία. Οι πάγκοι , γλυπτά πλαστελίνης, πολλών χρωμάτων, από τα ζαρζαβατικά και τους καρπούς. Λιμπίζομαι κάτι ολοκαίνουργια πράσινα σύκα σαν σκουφάκια, και παίρνω ένα κουτάκι και από αυτά. Η μανάβισσα , μια νέα γυναίκα ηλιοκαμένη με μακρύ ολόμαυρο μαλλί, και λερωμένα με χώμα χέρια, καταλαβαίνω ότι πικραίνεται , όπως και οι περισσότεροι συνάδελφοί της, που παίρνω λίγα.
Μέρες τώρα εν τω μεταξύ, διάβαζα για τον μετεωρίτη Σουίφτ – Τατλ και τα σωματίδια σκόνης του που περνάν αυτό το διάστημα πάλι από την ατμόσφαιρα της Γης, όπως γίνεται εδώ και πολλούς αιώνες. Οι συνθήκες είναι ιδανικές για να δει κανείς τα πεφταστέρια φέτος. Το φεγγάρι νήπιο άρα αμυδρό, και η βροχή μετεωριτών πιο πυκνή από ό, τι εδώ και χρόνια. Ευλογημένοι όσοι τα περιμένουν ,και παρακολουθήσουν το στερέωμα το βράδυ στην καρδιά του μήνα, και τα δουν τα ‘Δάκρυα του Αγίου Λαυρεντίου’, όπως τα λένε οι καθολικοί, από σημείο με καθαρό ουρανό.
Του χρόνου, του χρόνου πάλι, όπως λέμε για τα πάντα σχεδόν. Σε πτώση γενική, σαν κατάφαση και αποδοχή, ότι ‘του’, αυτουνού, όλα του ανήκουν.
Ειρήνη Βεργοπούλου 
Reblogged this on Ειρήνη Βεργοπούλου and commented:
[ Από το 2010, τέτοιες μέρες ]