Το σαρκίο πίσω από τους αριθμούς….
Εχθές το μεσημέρι, κατά τις τρεις, στο τρόλλευ νο 12, που έρχεται από το Περιστέρι και φτάνει στο Σύνταγμα.
Δύο νεαροί μετανάστες, ανεβαίνουν στο ύψος της Ομόνοιας. Από τις φυσιογνωμίες τους και από την εμπειρία μου σαν κάτοικος του πολυπολιτισμικού κέντρου, υπολογίζω ότι η καταγωγή τους πρέπει να είναι Μπαγκλα Ντες ή Σρι Λάνκα. Δε φαίνονται ταλαιπωρημένοι, αλλά σχετικά καλοβαλμένοι και περιποιημένοι. Ωστόσο, έχουν μια νευρικότητα και μια αγωνία στην έκφραση των ματιών. ‘Οταν μια ευγενική ηλικιωμένη κυρία κάνει χώρο για αυτούς για να περάσουν πιο μέσα, με τα γλυκά λόγια «πέρνα αγόρι μου», κοιτάνε όχι απλά έκπληκτοι, αλλά εμβρόντητοι…
Κάθονται ακριβώς μπροστά μου. Ο δεξιός, βγάζει μια φωτογραφία από το μπουφάν, και αυτή η φωτογραφία είναι τώρα ο πρωταγωνιστής.
Την κοιτάει αρκετή ώρα. ‘Εχει για αρκετά λεπτά απορροφηθεί σε αυτήν, με χωμένο το βλέμμα μέσα της. Μπορώ να διακρίνω καθαρά : είναι ο ίδιος, που ποζάρει σε κάποιο χώρο γεμάτο πρασινάδα, σε ένα γεφύρι ίσως. Απλή γεωγραφία μου φέρνει στο μυαλό τις πυκνές από βλάστηση περιοχές εκείνων των τόπων. Στη φωτό διακρίνω τεράστια φύλλα δέντρων και τον νεαρό να κοιτάει σοβαρά το φακό. Τώρα, μέσα στο αθηναικό τρόλλευ, η ματιά του έχει επί μακρόν χαθεί στη ζούγκλα εκείνη.
Και σκέφτομαι, κάποιος συγγενής του θα του την έστειλε τη φωτό, από εκεί μακριά. Κάποια οικογένεια, θα τον πεθυμεί. Κάποιοι φίλοι θα τον σκέφτονται, ίσως και κάποια κοπέλα.
Και αυτός, νοσταλγεί το «είναι» του που έχει μείνει εκεί, στα πάτρια εδάφη, ενώ το σώμα του, αυτού και του φίλου του, ταξιδεύουν σε ένα αργό τρόλλευ, στη ασχήμια της ελληνικής πρωτεύουσας εδώ, ταξιδεύουν σαν δύο ανώνυμες φιγούρες, σαν δύο στατιστικοί αριθμοί, σαν δύο σαρκία άλλου χρώματος , χαμένα στο τεράστιο πλήθος……
Το όχημα φτάνει στο Σύνταγμα, ο νεαρός σαν να συνέρχεται από το όνειρο στο οποίο για λίγο κρύφτηκε, και μελαγχολικά βάζει τη φωτό πάλι στην τσέπη του και σηκώνεται με τον φίλο του για να κατέβουν.
Ειρήνη Βεργοπούλου 
Είχα επιθυμήσει Ειρήνη μου…κάποιο από τα όμορφα και απλά γραφόμενα σου!
ΥΓ. 50000 νέοι φέτος υπέβαλαν αίτηση σε διάφορες χώρες του πλανήτη για να βρουν εργασία…ένας από αυτούς είναι και ο γιος μου, πατέρας δυο μωρών…
‘Αιναφετς μου, στο Φέησμπουκ, όπου και πρωτοέβγαλα σήμερα το πρωί το κείμενο, με παρακολουθούν πολλοί, στο μπλογκ πιο συχνά εσύ. Να ξέρεις ότι σε αγαπώ πολύ για την ενθάρρυνσή σου και το εκτιμώ τα μάλα. Νά σαι πάντα καλά. ‘Οσο για τον γιό σου, μοιραία θα ψάξει να βρει το δρόμο του σε άλλους ορίζοντες ίσως, όπως πάρα πολλοί νέοι ‘Ελληνες πια, σε εποχές ταραγμένες και ανακατάταξης. Εύχομαι το καλύτερο :-))))
Γειά σου ρε Ειρήνη!
Είναι η ματιά η δική σου που πιάνει τέτοια πράγματα και είναι η ευαίσθητη ψυχή σου που τα μετουσιώνει σε αυτό το γλαφυρό κείμενο και που νιώθει την ανάγκη να μας το κοινωνήσει και να το μοιραστεί μαζί μας και είμαστε όλοι εμείς οι αναγνώστες του πολύ τυχεροί που σε έχουμε συνταξιδιώτισα σε τούτο δω το όχημα που λέγεται ζωή ιδίως σε αυτές τις τόσο δύσκολες και περίεργες καταστάσεις που ζούμε.
Να είσαι καλά κορίτσι μου!
Συγχαρητήρια!
Ναυαρίνο συν-μπλόγγερ φίλε μου, σε ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ για τα θερμά και ενθαρρυντικά σου λόγια……η αλήθεια είναι πολλοί φίλοι και στο φέησμπουκ ένιωσαν ότι τους άγγιξε η ιστορία……δική μου χαρά το μοίρασμα μαζί σας….νά σαι καλά ;-))))
Γειά σου Ειρήνη μου! Μετανάστες θα γίνουμε όλοι.. Ακόμη και στην ίδια μας τη χώρα.. όμως.. Χαίρομαι που σε διαβάζω.. Κατά την γνώμη μου το blogging δε συγκρίνεται με τα υπόλοιπα social media.. Αυτό έχει μια άλλη μαγεία.. Την καλημέρα μου :)
Καλημέρα Ρόουντ μου……η οικονομική κρίση διαλύει ζωές και δημιουργεί παγκόσμιες ανακατατάξεις…ίδωμεν…..καλημέρα ;-))))