H Κυριακή στα ρηχά.

…Αφού καθίσει στη ‘σαιζ-λονγκ’ , κάνει μια εξαιρετικά σβέλτα κίνηση, και κλείνει την ομπρέλα ηλίου , που ήταν ανοιχτή από πάνω της και την σκίαζε.

Με αιφνιδιάζει η εικόνα. Το μάτι μου , και ο εγκέφαλός μου κυρίως, δυσκολεύεται να το δεχτεί : παράλογο;
Δεν είναι τόσο η ταχύτητα της πράξης, που αιφνιδιάζει, όσο ο σκοπός :αντίθετα από τους περισσότερους λουόμενους, η νεαρή κοπέλα επιλέγει , αντί να του διαφεύγει, να αποκαλυφτεί στο φως, στο ντάλα μεσημέρι. ΄Υστερα από τα αρχικά δευτερόλεπτα της έκπληξης πάντως, συνειδητοποιώ : το κορίτσι είναι στα πρώτα μετεφηβικά χρόνια. Με τον ήλιο άρα, έχει ακόμα ανοιχτές παρτίδες : τον κάνει ό, τι θέλει. Τον διατάζει, τον προκαλεί, τον αλείφει στο κορμί της, τον γελοιοποιεί, τον προσκυνά, τον αποπλανά, πάντως σαφώς δεν τον φοβάται. Εμείς οι περισσότεροι στις παραδίπλα ξαπλώστρες, παραμένουμε στη σκιά, κουρνιασμένοι, μετρημένοι, σαν πτηνά που φοβούνται μην τους κλέψουν τίποτα αυγά από τη φωλιά τους. Δεν είναι ωστόσο παραλογισμός αυτό που πράττει το κορίτσι, αγαπητέ. Είναι ότι οι φοβίες για αρρώστιες και ρυτίδες και αφυδατώσεις είναι , προς το παρόν για αυτήν, θέματα για αρκετούς αιώνες μετά.

Στρέφω προς την τσάντα του μπάνιου μου παραδίπλα και βρίσκω το μπουκαλάκι με το νερό. Μια δυο γουλίτσες πάνε κάτω και απαλύνουν το λαρύγγι, που έχει στεγνώσει, από την καλοκαιρινή κάψα και την αλμύρα, αλλά όχι μόνο. Είναι και που τόσο συχνά, με ένα ξεραμένο, στομωμένο λαρύγγι προχωράμε.Τα φωνήεντα και οι σκέψεις βρίσκουν ατυχώς στενή δίοδο εκεί, και φρακάρουν. Ένα λαρύγγι στεγνωμένο, από τις αγωνίες των καιρών. Τούτη τη στιγμή πάντως, δυο γουλίτσες, το ισιώνουν κάπως. Ευκολάκι.
Η πλαζ σου δίνει μια κάποια αίσθηση ότι μπορεί αυτό το μεσημέρι να είμαστε νοητά και λίγα χρόνια πίσω. Ένα μεσημεράκι αργό τούτο, ένας ολιγόωρος λωτός χρόνου, ένα παγωτάκι επιλεκτικής αμνησίας.
Στο γυρισμό από την πλαζ, αυτά θα έχουν ήδη λιώσει.

Μπρος μου και παντού, μεγάλες γυναίκες. Τις παρατηρώ στις ακτές από τότε που ήμουν πολύ μικρό παιδί. Αυτές, με τα φαρδιά από τη γεμάτη ζωή σώματα. Τα σώματα λένε : εμείς ζήσαμε, καλά ή άσχημα, κάναμε παιδιά, τα θηλάσαμε, τα αναστήσαμε, και τώρα είμαστε πύργοι που τους τιμούν, και μας το οφείλουν, οι δεύτερες και οι τρίτες γενιές. ‘Οσες έχουν την τύχη να είναι σήμερα με τις παλιές τους φίλες παρέα, με πλαστικά σκουφάκια στην κεφαλή, ή με κοκκαλωμένο από κομμωτήριο μαλλί, μιλάνε με πάθος ενώ κουνούν χέρια και πόδια στα ρηχά νερά , και σχολιάζουν, για τις νύφες τους, τους γαμπρούς τους, τους γείτονες, τους κουμπάρους, όσους είναι τέλος πάντως απόντες από το σημερινό μπάνιο.
Συχνά τα στήθη είναι τεράστια, λες και για να χωρέσουνε όλες τις ιστορίες και τα αφηγήματα , και τα μυστικά των οικογενειών μέσα.
Τις κοιτώ πολλά χρόνια, και μου φαίνεται ότι από παλιά ήταν οι ίδιες. Από την αρχή τοποθετημένες έτσι, ηλικιωμένες και σωματώδεις εξ αρχής, επί δεκαετίες αμετάβλητες. Κάποτε θα ήταν ωστόσο σαν την κοπελιά που έκλεισε την ομπρέλα, με την αντίστοιχη για τη γενιά τους παιγνιδιάρικη αποκοτιά, όπως και αυτή θα πάρει κάποτε τη θέση τους -μα και πάλι, μόνο αν υπάρξει τυχερή.

Τα νέα ζευγάρια, φέρνουν τα παιδάκια τους για μπάνιο συνήθως αργά το απόγευμα. Και αυτά, νήπια και πιτσιρίκια, ξαναβαπτίζονται , με ευλογίες και μύρα, κάθε φορά, ξανά και ξανά, που παραδίνονται στη θάλασσα. Ανακαλύπτουν όλα τα καλούδια ης πλάσης σε μια λακκούβα νερουλή , ευφραίνονται μέσα στις λάσπες, και χτίζουν επιμελώς μερικές από τις πολλές πρόσκαιρες κατασκευές – τους πύργους στην άμμο- που θα χτίσουν και στο μέλλον τους. Δεν το γνωρίζουν , αλλά αποτελούν είδος ήδη εν ανεπαρκεία, για αυτό και το καμάρι των γονιών τους, για αυτό και οι περισσότεροι λουόμενοι, κυρίως οι γυναίκες, τα παρατηρούν με ενδιαφέρον, σχεδόν επιστημονικό. Τα μικρά τραβάν την προσοχή σχεδόν όλων , και το βλέμμα μας σχηματίζει γύρω από τα πιτσιρίκια έναν αόρατο μεγεθυντικό φακό, και πολλαπλά φωτοστέφανα : ποιοι θαρραλέοι σε έφτιαξαν, μικρέ άγγελε που μετουσιώνεσαι σε ήδη επιβαρυμένο με αμρτήματα άνθρωπο, και τι φορτίο εδώ στα επίγεια άραγε σε περιμένει.

Στις ξαπλώστρες απλώνονται και τα υπόλοιπα σώματα : τα νέα ακόμα, τα μέσήλικα, οι έχοντες δυσκολία κινήσεων, οι έχοντες ευκολία κινήσεων, οι χαλαροί, οι ξαναμμένοι, οι αγαπησιάρηδες, οι βαριεστημένοι, ( είτε μονοί είτε ζευγαρωμένοι),οι διαβάζοντες τα ευπώλητα, οι διαβάζοντες τα δύσκολα, οι διαβάζοντες το κινητό, οι ρακετομανείς, οι στριγκοφόροι, οι φορώντες τα ολόμαυρα γυαλιά, οι ασύμμετρα ογκώδεις από μύες, οι ταπεροφάγοι, οι κρυμμένοι στο πλήθος λωποδύτες, οι κοτσιδοφόροι ναυαγοσώστες, οι φέροντες και φέρουσες τους καφέδες, οι γνωρίζοντες το σερφ, οι γνωρίζοντες τον σεφ,οι δυο δυο φιλενάδες, οι παρέες, οι μόνες, οι μόνοι, οι περιπατητές της ακτής, οι κύριοι και οι κυρίες των σκύλων, οι σκύλοι.
’Ολοι διεκδικούν μερίδιο από το γιγάντιο φως.
Φευ όμως , οι μέρες έγιναν ήδη μικρότερες.
Μα για περίμενε, δεν έδυσε ακόμα ο ήλιος. Να , κάτι φέγγος έχει απομείνει στον ορίζοντα πίσω από το βουνό.
Δεν είναι η έξω κρυάδα ακόμα, το νεράκι είναι, που μας φαίνεται λίγο δροσερό. Θα βγούμε σε λίγο.

φωτος  :   1)  Côte d’Azur 1965

Photo: Georges Menager

2)  Marie  Fox,  ‘Woman at Beach Reading’

3)  δική  μου  φωτό,  από  τον  Ιούλιο  2011.

Single Post Navigation

← Older Entry

Newer Entry →