Το απέναντι χέρι.
* [Συμμετοχή μου στην ενότητα ‘Θερινές μικρές ιστορίες’ του διαδικτυακού τόπου ΤοΒιβλιο.Νετ. ]
Κάθιδρος και αφαλατωμένος, ο Θεόδωρος Υφ. άνοιξε, νωρίς το μεσημέρι της επομένης που συμπλήρωσε τα 74 του χρόνια, την πόρτα του τριανταπεντάχρονου παλιού ψυγείου του. Έβγαλε τη μια από τις δυο γυάλινες μπουκάλες με νερό που κρατούσε μόνιμα μέσα, και ήπιε με λαχτάρα από το στόμιό της. Παρόλο τον καύσωνα του Αυγούστου ωστόσο, το νεράκι είχε μια σκληράδα καθώς κατέβαινε κρύο στον φάρυγγά του. Σαν να τον έγδερνε, και ο Θεόδωρος μόρφασε, πονεμένος. Δυο λεπτά μετά, άκουσε τα τρία κλασικά, κοφτά, συνθηματικά χτυπήματα στην εξώπορτα και κατάλαβε ότι ήταν η διαχειρίστρια, η κυρία Π., γιατί πάντα αυτή χτυπούσε με αυτόν τον τρόπο. Αυτοματοποιημένα πήγε και σήκωσε το χαρτί με τα κοινόχρηστα από χάμω που είχε ριχθεί από τη σχισμή. Στεναχωρήθηκε όταν είδε τα ξεραμένα ζουμιά από τις φέτες καρπούζι που έβαζε στις σακούλες σκουπιδιών στο χωλ. Να τα καθαρίσω πάλι μετά, σκέφτηκε, ευτυχώς πήρα χθες καινούργια χλωρίνη. Και τα κοινόχρηστα δεν ήταν πολλά, τον χειμώνα όμως πάλι θα είναι.
Άκουσε την Π. που έπαιρνε το ασανσέρ και έφευγε. Τουλάχιστον είναι μια ψυχή επιπλέον μες στο κτίριο, σκέφτηκε ο Υφ. Δυο τρία διαμερίσματα με συνταξιούχους ένοικους, έχουμε μείνει Αθήνα στο Δεκαπενταύγουστο, ας είναι και η Π. εδώ, να κάνει μπούγιο.
Γύρισε στην κουζίνα, και κοίταξε έξω από το μεγάλο παράθυρο, που έβλεπε σε όλη τη γειτονιά, από τη δυτική της πλευρά. Ησυχία μεγάλη, και η κυρία Ζ. για πολλοστή μέρα δεν εμφανίζεται στη βεράντα της μονοκατοικίας της, στο βάθος της θέας. Την είχαν πάρει άραγε στις διακοπές τους τα παιδιά και τα εγγόνια της μαζί, ή άλλος την είχε πάρει, και μόνιμα;
Του έλειπε. Θα του ήταν πλήγμα να τη χάσει, από το οπτικό του πεδίο, ύστερα από πολλά χρόνια οπτικής γειτονίας
Λίγο είχε ακούσει τη φωνή της, σε κάτι καλημερίσματά της με άλλες κυρίες στις παραδίπλα δρόμους, στο μινι μάρκετ, ή στη στάση, που περίμεναν καμιά φορά μαζί.
Λϊγο μετά, ο Θεόδωρος απασφάλισε την πόρτα του διαμερίσματός του, και κατέβηκε. Είναι ανοιχτό ένα φαρμακείο σήμερα, πέντε δρόμους πιο κάτω.
‘Τι να πάρω όμως;…Ίσως ζητήσω από το παιδί εκεί κάτι σαν χανζαπλάστ, ή ιώδιο. …Σχεδόν άδειοι όντως οι δρόμοι, κυρίως ξένοι, και γέροι, μείναμε πίσω’.
Μέσα στο φαρμακείο, μπαίνοντας, βλέπει εκεί που δεν το περίμενε την κυρία Ζ. Τη βλέπει από πίσω. Την αναγνωρίζει αμέσως. Όλο το νερό και όλο το αλάτι που του είχε σωθεί, σαν να γύρισαν ξανά. Ώστε είναι μια χαρά, η κυρία.
Πλησιάζει τον πάγκο, και ο νεαρός στέκεται και εξυπηρετεί. Η κυρία Ζ. γυρίζει και κοιτά τον κύριο Υφ. Τον ξέρει οπτικά και αυτή, αλλά τυπικά δεν χαιρετιούνται και πολύ.
Ο Θεόδωρος κάνει μια κίνηση, σαν για να ακουμπήσει το χέρι του πάνω στον πάγκο στα δεξιά, αλλά, σκόπιμα ή αθέλητα, της πιάνει το δικό της χέρι που ήταν εκεί.
«Με συγχωρείτε», της λέει, και το τραβά πάλι.
Η κυρία Ζ. ένα λεπτό ύστερα έχει φύγει, και ο κύριος Υφ. προμηθεύεται τους λευκοπλάστες του και αναχωρεί επίσης
Στο δρόμο της επιστροφής, αισθάνεται το εσωτερικό του καρπού του, σαν να έχει ακόμα το άγγιγμα της κυρίας Ζ. μέσα, σαν ένα χνούδι στο δέρμα του, σαν το πέρασμα ενός ‘κλέφτη’ πάνω από το πετσί του.
Ειρήνη Βεργοπούλου 
Δεν ξέρεις πόσο χάρηκα Ειρήνη μου, που διάβασα το παραπάνω κείμενο σου και απ΄τον ποιοτικό και εξαιρετικό διαδικτυακό χώρο tobiblio.net!
Με αυτή την ιστορία σου, κατάφερες να μας μεταφέρεις την Αυγουστιάτικη καυτή Αθήνα, όπου η αίσθηση της μοναξιάς δεν αφήνει κανέναν αδιάφορο!
Καλή συνέχεια σου εύχομαι!
ΑΦιλάκια Αυγουστιάτικα! :)
Στεφανία μου καλή μου φίλη, σε ευχαριστώ πάντα τόσο πολύ για την αγάπη και τη σημασία που δείχνεις στη γραφή μου,
να περνάτε πολύ όμορφα στη Σκιάθο, και να είναι ένας Δεκαπενταύγουστος ψυχικής ανάτασης και χαράς καλή μου, για την οικογένειά σας , πολλά φιλιά.