Η 25η ώρα
[διήγημα συμμετοχή μου στο πρότζεκτ 25η ώρα, http://25thhourproject.tumblr.com/ , δημοσιευμένο σήμερα]
Απογοητευμένος από τις ικανότητές του, ο άνδρας που προσπαθούσε να γίνει συγγραφέας, πέρασε όλες τις ώρες μιας κάποιας ημέρας του , κάπου μεσοβδόμαδα, αναζητώντας απελπισμένα τις ώρες της προηγούμενης. Δεδομένο ήταν ότι τις έχανε πολύ συχνά, αλλά αυτή τη φορά είχε πεισμώσει για να τις ξαναβρεί. ΄Εστω, μερικές από αυτές. Αλλιώς, έπαιρνε όρκο, θα γινόταν σκληρότερος από ποτέ με τον εαυτό του.
Η αυτομαστίγωση τού ήταν μια οικεία συνήθεια, αλλά δεν έκανε και ουσιαστικά βήματα στην καθημερινότητά του ώστε αυτή η τιμωρία να μην είναι αναγκαία. Στο ξεκίνημα κάθε καινούργιου εικοσιτετράωρου, το θεωρούσε από χέρι σίγουρο ότι θα έχανε δυο τρεις ώρες , λόγω των εγγενών του ελαττωμάτων, που όλα ξεκινούσαν από Α : ατολμία, αβελτηρία, αναβλητικότητα, αφηρημάδα. Είχε υπολογίσει δε, και σε ποιά σημεία του σπιτιού παράπεφταν συστηματικά αυτές. Στη διάρκεια του πρωινού, παραδείγματος χάριν, ήδη έχανε μισή στο στρώμα επάνω, και ακολούθως, δυο τουλάχιστον, και τρεις, αν δεν είχε πρωινή υποχρέωση, χανόντουσαν στην σπηλαιώδη οθόνη του ντεσκ τοπ : τσουλάγανε με τα ευέλικτα ροδάκια τους -ενώ αυτός δεν πρόσεχε -στο πίσω μέρος του γραφείου του, ροβολούσανε, και κυλάγανε εν τέλει από την υδρορροή στο μπαλκόνι του, και κατέληγαν ,υπέθετε, στον υπόνομο. Στη διάρκεια του μεσημεριού και του απογεύματος από την άλλη, ήταν χειρότερο, γιατί οι ώρες μεταφερόντουσαν και ταλαιπωριόντουσαν μαζί του μέσα στα ΜΜΜ, ζαλιζόντουσαν, τις έπιανε ίλιγγος, τάση για εμετό, και ζητούσαν να κατέβουν στην επόμενη στάση για να συνέλθουν. Από εκεί όμως του ξεφεύγανε, τις έχανε αμέσως από το οπτικό του πεδίο μόλις έκλειναν πίσω τους οι πόρτες .
Στο υπόλοιπο του εικοσιτετραώρου, και ενώ προχωρούσε προς το βράδυ, πάντα υπολόγιζε τη διάρκειά τους λάθος. Τον απορροφούσαν στο μεταξύ μόνιμα κάτι σκέψεις , που τους έδινε πάντα αυτόν τον τίτλο ακριβώς, οι σκέψεις του ‘κάτι’ δηλαδή, της οποίες δεν κατάφερνε με σύστημα και επάρκεια να τις εκφράσει λεκτικά. Οι ώρες στο μεταξύ είχαν ενοχληθεί, προσβληθεί, νυστάξει, και είχαν σιωπηλά αποχωρήσει στα δικά τους , σε άλλη συμπαντική διάσταση, υπνοδωμάτια.
Σήμερα είπαμε , ο άντρας έψαχνε παντού στο διαμέρισμά του να ξετρυπώσει τις ώρες τού εχθές, έστω και αν ήταν μπαγιατεμένες. ‘Εψαξε στα ντουλάπια του, στα συρτάρια του, πίσω από τις βιβλιοθήκες του, στα στενά περιθώρια μεταξύ των ραφιών και των τοίχων. Τις αναζήτησε στο λουτρό, κάτω από τα σαπούνια. Στην κρεβατοκάμαρα, κάτω από το κρεβάτι, ανάμεσα στις κουβέρτες. Μέσα στην ηλεκτρική σκούπα. Ανάμεσα στις τρίχες της τσατσάρας. Στο βαζάκι με τις οδοντόβουρτσες. Δίπλα στην κάρτα sim του κινητού. Μέσα στα ηχεία του υπολογιστή, στην κατάψυξη του ψυγείου, ανάμεσα στις σκόνες που σχημάτιζαν σβώλους από μπαμπάκι κάτω από τα έπιπλά του. Στη σχάρα που στεγνώνανε τα πιάτα. Τίποτα.
Κατάκοπος , έριξε το κορμί του στο κρεβάτι, στο σβήσιμο της ημέρας για να ηρεμήσει, και αποδέχτηκε την ήττα του ότι δε θα έβρισκε τις χθεσινές ώρες πουθενά. Αποκοιμήθηκε σταδιακά, σε εμβρυακή στάση, και είχε τον βαθύτερο ύπνο του εδώ και χρόνια, με μεγάλη διάρκεια R.EM, και πολύχρωμα, κινηματογραφικά όνειρα, με όλες τις ιστορίες του τις αγέννητες, μαζεμένες εντός.
Εκείνα τα όνειρά του, αίφνης, έλαβαν χώρα σε έναν χωροχρονικό παράδεισο, χωρίς ρολόγια, χωρίς στεναχώριες και ματαιώσεις, πέρα από ημέρα και νύχτα, σε μια πρωτοφανή, περιεκτικότατη, 25η ώρα.
Ειρήνη Βεργοπούλου 
Απ’ τα καλύτερα σου κείμενα Ειρήνη μου!
Χαίρομαι όταν επιστρέφεις με σουρεαλισμό… στη δική σου ώρα πάντα!
Εύχομαι να έχεις ένα φθινόπωρο γεμάτο εμπνεύσεις!
ΑΦιλάκια με όλη μου την αγάπη! :)
Αγαπημένη μου φίλη Στεφανία, πολλα ευχαριστώ για τη φιλία και τον καλό σου λόγο παντα, ένα καλό, δημιουργικό φθινόπωρο να έχεις απο καρδιάς και από εμένα. Φιλια πολλά !!