Jean – Michel Guenassia – Η λέσχη των αθεράπευτα αισιόδοξων
Καληνύχτα θλίψη
-Πρέπει να περάσατε δύσκολα.
– Το ίδιο κι εσείς.
-Αυτό που μετράει είναι ότι είμαστε ζωντανοί, έτσι δεν είναι;
-Ναι, πρέπει να σκεφτόμαστε το μέλλον.
-Αν δεν είμαστε εμείς αισιόδοξοι, τότε ποιος θα είναι;
Η στιχομυθία της σελίδας 199 ανάμεσα στον Ίγκορ και τον Βέρνερ, πρόσφυγες από κομμουνιστικές χώρες στο Παρίσι των τελών της δεκαετίας του ’50, αποτελεί μια από τις εκτυφλωτικές όψεις της τιτλοφορούμενης αισιοδοξίας, και μάλλον την πιο προφανή. Η συγκεκριμένη, διαρκώς αναβλύζουσα πηγή αισιοδοξίας δεν εντοπίζεται σε πείσμα όσων πέρασαν αλλά ακριβώς από το γεγονός ότι τα πέρασαν. Νωρίτερα, στη σελίδα 158, διαβάζουμε για τον Ιγκόρ: Η φυγή του από την ΕΣΣΔ και οι περιπλανήσεις του τον είχαν κάνει ν’ αναθεωρήσει έννοιες όπως η αλήθεια και το ψέμα. Τώρα πια, για ένα μόνο πράγμα ήταν σίγουρος: ότι ήταν ζωντανός. Πίστευε ότι το μόνο για το οποίο μπορούσες να είσαι βέβαιος σ’ αυτό τον κόσμο ήταν…
Δείτε την αρχική δημοσίευση 1.666 επιπλέον λέξεις
Ειρήνη Βεργοπούλου 
Εξαιρετικό… ειδικά για μένα που και έζησα τον Μάη του 68 στο Παρίσι!
Καλώς μας όρισες (back!) και στο blogging! ;-)
ΑΦιλάκια και να έχεις ένα ξεκούραστο και όμορφο Πάσχα! :)
καλημέρα γλυκιά μου.