Μοίρες
Αυτό δεν είναι τραγούδι #587
Dj της ημέρας, η Ειρήνη Βεργοπούλου
Αγαπώ τους κάδους και τα παραπεταμένα τους. Τα ταπεινωμένα τους. Τα άχρηστα, τα ρημαγμένα, σκουριασμένα, σαπισμένα, τα καταρρακωμένα. Όσα δεν αγαπιούνται πια, δεν είναι πλέον επιθυμητά.
Περπατάω πολύ στην πόλη, κοιτάω πολύ, διψώ να βλέπω. Κοιτάω πολύ και χάμω: και τα ριγμένα στα πεζοδρόμια και το οδόστρωμα αντικείμενα, και οι λεκέδες ακόμα, φυλάσσουν ιστορίες. Προϋπήρξαν ως χρηστικά ή αγαπητά για κάποιους κομμάτια, ενώ τα διάφορα ίχνη που μένουν πίσω είναι θρασείς μαρτυριάρηδες.
Τις προάλλες έπεσα πάνω σε κάτι κασέτες. Το λέω, και μου φαίνεται σαν ψέμα.
Κασέτες. Αυτές οι φιλενάδες, που γράφανε κάποτε σε αυτές οι άνθρωποι τα τραγούδια που αγαπούσαν.
Ήμουν κάπου, ας πούμε κεντρικά στην Αθήνα, και διέσχιζα το διάσελο μεταξύ χοντρής κολόνας ΔΕΗ και σκουπιδο-κάδου, σε στενό πεζοδρόμιο. Τις πήρε το μάτι μου στα αριστερά μου, χαμηλά. Καμιά δεκαπενταριά κασέτες, από εκείνες που τις λέγαμε «άδειες»…
Δείτε την αρχική δημοσίευση 650 επιπλέον λέξεις
Ειρήνη Βεργοπούλου 
Μόνο ένα Αχ! για τα κασετάκια και ένα ΜΠΡΑΒΟ για το κείμενο και τη επιλογή του τραγουδιού!
ΑΦιλιά πολλά και τρυφερά! :)
‘Ημουν σίγουρη ότι θα σε άγγιζε, αυτό με τις κασέτες Στεφανία μου, φιλιά ***