Αυτά τα ψιλά προγράμματα που έγιναν μύθοι
Αναμνήσεις από τα κεντρικά σινεμά της Αθήνας στη δεκαετία του ’80
—της Ειρήνης Βεργοπούλου—
Αττικόν και Απόλλων μαζί, δυο «δίδυμοι πύργοι» που έμελλαν να καούν στο απώτερο μέλλον, σε μια απεχθή και δραματικότατη συγκυρία. Εντελώς ανυποψίαστοι για αυτό το Ύστερα που ελλόχευε, απολαμβάναμε τους Ναούς εκείνους της κινηματογραφικής λατρείας. Στεκόμασταν στις ουρές, ντυνόμασταν συχνά με «τα καλά» μας όποτε πηγαίναμε εκεί, θαυμάζαμε τους από πάνω αναρτημένους τεράστιους «πίνακες» που εικονογραφούσαν την εκάστοτε ταινία: μια larger than life πραγματικότητα, που δυνάμωνε, με ένα κοίταγμα που κάναμε, την ένταση της δικής μας καθημερινότητας. Απολαμβάναμε ακόμα και την αφή πάνω στο ξύλινο χερούλι των καθισμάτων όπως και την αίσθηση της βελούδινης τσόχας τους. Όσοι λαχταρούσαμε πιότερο να εμφιλοχωρήσουμε στην πλοκή, οι «άρρωστοι», διαλέγαμε τα θεωρεία του Αττικόν, επάνω, τα μεμονωμένα εκείνα καθίσματα άκρη μπροστά. Οι πορωμένοι φοιτητές βγαίναμε από την μια παράσταση, των έξη, και πηγαίναμε στην επόμενη, των οκτώ, από το ένα…
Δείτε την αρχική δημοσίευση 312 επιπλέον λέξεις
Ειρήνη Βεργοπούλου 