Οι Επιτάφιοι και εγώ

 

Έξω είναι Άνοιξη, πλήρης, ατόφια Άνοιξη: με τη θωπευτική της ψύχρα και το μη εύκολα περιγραφόμενο ηλιακό φως.
Μέσα στο μεσημέρι του κατ οίκον περιορισμού, με διαύγεια ακούγεται η καμπάνα από μια μακρινή μεγάλη εκκλησία. Τακτικά και τελετουργικά, καλεί τους πιστούς σε μια συλλογική πορεία πίσω από τον επερχόμενο Επιτάφιο.
Στο νου μου, βλέπω όλους τους προηγούμενους Επιτάφιους της ζωής μου. Ιδιαίτερους ως τελετουργικό ούτως ή άλλως, αλλά πόσο μάλλον τώρα. Αναμνήσεις μείζονος αξίας.
Με βλέπω στην εκκλησία της γειτονιάς μικρή, κρατώντας εγώ και ο αδερφός μου τα χάρτινα φαναράκια που οχύρωναν το φυτίλι και τη φλόγα, να φοβόμαστε στο τέλος μην πιάσουνε φωτιά – του αδερφού όντως έπιασε μια χρονιά και τρομάξαμε.
Σταθερή αξία αντιθέτως τα καφέ κεριά με το πλαστικό προστατευτικό κυπελάκι σαν σεμεδάκι γύρω από τη φωτίτσα, το οποίο αγκωμαχούσε να τη διατηρήσει ακμαία ενώ πάντα στην τελική το ίδιο έλιωνε.
Ο Επιτάφιος της Μητρόπολης των Αθηνών αργότερα στην πρώτη ενήλικη ζωή, που τον παρακολουθούσαμε γιατί άρεσε πολύ στον πατέρα μου, όλη αυτή η πομπή, με τις επισημότητες, με το καλοντυμένο πλήθος, με αυτήν την αστότητα που δεν στερείτο μέσα μας από ουσία ωστόσο. Αργότερα, οι Επιτάφιοι στην Πλάκα, με τις μεγάλες φιλικές παρέες, ραντεβού δεκαπέντε άτομα μαζί, όλοι διαθέσιμοι τότε χρονικά, να ακολουθούμε διάφορες περιφορές Επιταφίων από πλακιώτικες εκκλησίες, οι οποίες διαδρομές πιστών τέμνονταν μεταξύ τους ασύμμετρα αλλά ενωτικά. Και ύστερα, έπονταν μεζέδες θαλασσινοί και ούζα μέχρι τις μικρές ώρες.
Επιτάφιοι εκτός Αθήνας επίσης , σε μικρά χωριά ή χώρες νησιών, με τους τουρίστες να παρακολουθούν δίπλα μας, να το νιώθουν σαν να συμμετείχαν σε θεατρικό σκηνικό, και με κάποια ενδόμυχη , λίγο ντροπαλή, δική μου περηφάνια για αυτήν την ομορφιά της λαϊκής παράδοσης. Και έπειτα, Επιτάφιοι μέσα στο σπίτι από την τηλεόραση μερικές φορές τα πρόσφατα χρόνια, τα πιο εσωστρεφή, σε κάποιες χρονιές που είχαν δικά τους παράπονα. Όλα πολύτιμα πια, όλα αποκρυσταλλωμένα, σαν ένας νοητός ενοποιημένος Επιτάφιος, με μια διάθεση συνύπαρξης περισσότερο από πριν, με μια λαχτάρα και προσδοκία για το αβέβαιο μετά, που του αναθέτω τόσα, όσα τώρα σκέφτομαι ότι μου λείπουν.

Και μια βασική ευχή για όλους μας: του χρόνου, στην – νοητή ή όχι- περιφορά πάλι όλοι, με υγεία.

 

 

[ Μεσημέρι Μεγάλης Παρασκευής, επί εποχής κορονοϊού, 2020]

 

σκίτσο:  από το αφιέρωμα της Lifo στα παραδοσιακά Πάσχα των Ελλήνων, 15/4/2020.

 

 

https://www.lifo.gr/articles/graphic-arts_articles/99084

 

 

Single Post Navigation

← Older Entry

Newer Entry →