Κωνσταντίνος Λουκόπουλος, Τα κορίτσια

via Κωνσταντίνος Λουκόπουλος, Τα κορίτσια

Πέντε μεταφράσεις μου ποιημάτων της Αθηνάς Τιτάκη.

Πριν από ένα χρόνο περίπου, η αγαπημένη φίλη και ‘συνοδοιπόρος’ στη γραφή από την ομάδα μας την CRAFT, η Αθηνά Τιτάκη, της οποίας την συμβολική και λυρική ποίηση αγαπώ πολύ, μου είχε ζητήσει να μεταφράσω στα αγγλικά κάποια ποιήματά της, για να δημοσιευτούν σε καθιερωμένο ποιητικό ιστολόγιο της Αλβανίας, που φιλοξενεί ποιητές από διάφορες χώρες.
Τα πέντε αυτά ωραία ποιήματά της, σε απόδοσή μου λοιπόν στα Αγγλικά, δημοσιεύτηκαν τον Μάρτιο στο Atunis Poetry blog, και το αναρτώ σήμερα, με την ευκαιρία που διάβασα χθες ποίημά της στην εκδήλωση στου Γαβριηλίδη για νέους ποιητές.

 

By herself

I saw the glow, no complaints, I caught it.

The farmers had collected the straw piles

and the shots had been called for the winter.

I had no reason to worry

the wet clothes

perhaps a light cold too.

The only one I picked was the tree.

I know, you may say it was dangerous

but do find me a fashion in the rain

or another instinct except from running

-you get fed up even with that-

so I did not get how it selected me

upon which thought

which moment in time precisely.

It must have been the right one that is for sure

the time of release

if you regard it from the thunder’s point of view.

And we were so similar, like one self, like one

and so I was attacked, unsuspecting

me that I considered me to be ideal

albeit concealed.

I did not manage to hear the bang, I confess

no matter that he was my closest person.

Αφ’ ευατής

Την είδα τη λάμψη, δε λέω, πρόλαβα και την είδα.

Οι αγρότες είχαν μαζέψει τις αχυρόμπαλες

και τα κουμάντα είχαν γίνει για το χειμώνα.

Δεν είχα λόγο ν’ ανησυχώ

τα μουσκεμένα ρούχα

ίσως κι ένα ελαφρύ κρύωμα.

Το μόνο που διάλεξα το δέντρο.

Ξέρω, θα πείτε επικίνδυνο

αλλά βρείτε μου τρόπο στη βροχή

ή άλλο ένστικτο απ’ το να τρέχω

-ακόμα κι αυτό χορταίνεται-

κι ούτε κατάλαβα πώς με διάλεξε

σε ποια σκέψη απάνω

ποια ακριβώς στιγμή της ώρας.

Θα ήταν βέβαια η σωστή

η ώρα της εκτόνωσης

αν θα το δεις απ’ τη μεριά του κεραυνού.

Κι ήμασταν τόσο ίδιοι, σαν εαυτός, σαν ένας

κι έτσι μου επιτέθηκε, ανυποψίαστη

που τόσο με πίστευα ιδανική

κι όμως απόρρητη.

Δεν πρόλαβα ν’ ακούσω κρότο, το ομολογώ

κι ας ήταν ο πιο κοντινός μου άνθρωπος.

 

 

The Wiz

“ You do up your laces wrong”

said the man with the deep hat

and then got lost in the oven.

For days it had smelled something burning

as we constantly flapped our eyes

because the house was missing and reappearing

always holding though its yard inside

and the tree

the inclined road, the flowerbeds.

Someone said to us that this is how it is done

after every sacrifice of innocence

therefore after we paid our respects

to all the sad ones in exile

we ate at their table

we lay naked on their beds.

We kept the oven clean

as we expected other wizards with gifts to come

to tell us that we had rightfully loved

eating ready- made poisonous apples

the chocolate roof and the candy stairs

rubbing ash on our thighs

been kissed by statues during our sleep

the dwarves entering our belly.

We gave our voice to that one

who was once shouting that he buys old things

and we never cooked again.

 

Ο Μάγος

“Δένετε λάθος τα κορδόνια σας”

είπε ο μάγος με το βαθύ καπέλο

κι ύστερα χάθηκε μέσα στο φούρνο.

Για μέρες μύριζε καμένο

κι όλο πεταρίζαμε τα μάτια μας

γιατί το σπίτι χάνονταν κι εμφανιζόταν

όμως κρατούσε πάντα την αυλή του

και το δέντρο

την ανηφόρα, τα παρτέρια του.

Κάποιος μας είπε πως έτσι γίνεται

μετά από κάθε θυσία αθωότητας

κι αφού συλλυπηθήκαμε

όλους τους λυπημένους της ξενιτιάς

ύστερα φάγαμε στο τραπέζι τους

ξαπλώσαμε γυμνοί στο κρεβάτι τους.

Κρατήσαμε το φούρνο καθαρό

πως θα έρθουν άλλοι μάγοι με δώρα

για να μας πουν πως σωστά αγαπήσαμε

και τρώγαμε έτοιμα δηλητηριώδη μήλα

τη σοκολατένια σκεπή και τις ζαχαρωτές σκάλες

τρίβαμε τα μπούτια μας με στάχτη

μας φιλούσαν στον ύπνο αγάλματα

οι νάνοι έμπαιναν στην κοιλιά μας.

Δώσαμε τη φωνή μας σε αυτόν

που φώναζε πως παλιά αγοράζει

και δεν ξαναμαγειρέψαμε ποτέ.

 

Of the sea

I belittle the current’s own power

a wave far away from the shore.

I shall swallow tons of water

I will throw it up

probably a rescuer will be needed

and maybe even

something more than ten commandments

maybe again only freshly cut bamboos will be needed

a seagull and my left hand

the one that does not write well

and the voice of the dolphin that once spoke to me

about the plight of the empty fishnets

the unfulfilled murders

and the shark that I passed by

because it was only a beast.

Θαλασσινό

Υποτιμώ ακόμα τη δύναμη του ρεύματος

ένα κύμα μακριά από την ξηρά.

Θα καταπιώ τόνους νερό

θα το εμέσω

πιθανόν να χρειαστεί διασώστης

ίσως και κάτι παραπάνω από δέκα εντολές

ίσως πάλι να χρειαστούν μονάχα φρεσκοκομμένα μπαμπού

ένας γλάρος και το αριστερό μου χέρι

εκείνο που δεν γράφει καλά

και η φωνή του δελφινιού που κάποτε μου κουβέντιασε

για το δράμα των άδειων διχτυών

τους ανεκπλήρωτους φόνους

και για τον καρχαρία που προσπέρασα

γιατί ήταν απλά και μόνο ένα κήτος.

 

Formal plural

You ask me

“Dear, why try so hard?

And indeed, I don’t know how to answer

The snake was there, invisible as usual

I pretended I strolled over the fields

I picked carelessly the flowers.

I have got lots of vases

and it cannot be denied

arranging is a necessary habit.

Yet it did not see me either

nor did I notice

the moment I was stepping on its head

so it was needlessly sacrificed

on the altar of symbolism

although it only wished water to drink.

You are right about aimlessness.

Thus I think of ceasing to walk around

the flowers to leave to fade

and the snakes to their lives.

Come forward, I appreciate your company.

It is the vases I would recommend we break

in front of an old curiosity shop

in a totally terrorist way

because, as you know my dear fellows

some valuables

are neither sold, nor given away.

Πληθυντικός ευγενείας

Με ρωτάτε

“Αγαπητή, γιατί τόση προσπάθεια;”

Και πράγματι δε ξέρω ν’ απαντήσω.

Το φίδι ήταν εκεί, αόρατο ως συνήθως

μια βόλτα έκανα τάχα στους αγρούς

έκοβα αμέριμνη λουλούδια.

Έχω πολλά βάζα

κι όπως και να το κάνουμε

είν’ αναγκαίο συνήθειο το στόλισμα.

Όμως ούτε κι αυτό με είδε

ούτε κι εγώ αντιλήφθηκα

την ώρα που πατούσα το κεφάλι του

κι έτσι άδικα θυσιάστηκε

στο βωμό του συμβολισμού

κι ας ήθελε νερό να πιει μονάχα.

Έχετε δίκιο για το άσκοπο.

Έτσι λέω να σταματήσω την περιήγηση

τα λουλούδια ν’ αφήσω στο μάραμα

και τα φίδια στη ζωή τους.

Ελάτε, εκτιμώ την παρέα.

Τα βάζα θα πρότεινα να σπάσουμε

μπροστά σε κάποιο παλαιοπωλείο

εντελώς τρομοκρατικά

μιας και αγαπητοί γνωρίζετε

πως κάποια κειμήλια

ούτε πωλούνται, ούτε χαρίζονται.

 

 

 

Totem

There are those times

when I wish something to say

and those when I stay inside my drop

in the joy of the sea

in my holed boat.

And it is that forest

with the dense arbuti

and love’s totem rooted

an old moon’s

all too fresh shine.

And it is these columns

in a wayward town

with the threatening dwarves in the yards

the complicated mathematics

and the easily read funeral announcements.

And this mad voice

on the edge of a red feather

on the ultimate end of a humble dream

that simply says

“Come, we are late…”

 

Τοτέμ

Είναι κι εκείνες οι φορές

που κάτι θέλω να πω

κι εκείνες που μένω στη σταγόνα μου

στη χαρά ενός πελάγους

με το βαρκάκι τρύπιο.

Είναι κι εκείνο το δάσος

με τις πυκνές κουμαριές

και το τοτέμ της αγάπης ριζωμένο

ενός παλιού φεγγαριού

η ολόφρεσκη φέξη.

Είναι κι αυτές οι κολόνες

σε μια πόλη δύστροπη

με τους απειλητικούς νάνους στις αυλές

τα σύνθετα μαθηματικά

και τα ευανάγνωστα κηδειόχαρτα.

Κι αυτή η άγρια φωνή

στην άκρη ενός κόκκινου φτερού

στο έσχατο κάποιου ταπεινού ονείρου

που λέει απλά

“Έλα, αργήσαμε…”

TRANSLATION: IRINI VERGOPOULOU

 

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΕΙΡΗΝΗ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΥ

https://atunispoetry.com/2017/03/26/poetry-athina-titaki-translation-irini-vergopoulou/

 

Νόστος και Άλγος//Nostos and Algos

Γιώργος Χ. Θεοχάρης – Από μνήμης

Πανδοχείο

Όπως εκείνος, που πλημμυρισμένος από συγκίνηση, με λυγμικά δάκρυα στα μάτια και τον κόμπο στο λαιμό, «πολύ…» είπε, «πολύ…», και τίποτε άλλο δεν μπόρεσε να προσθέσει, αφήνοντας έτσι αυτό το επίρρημα μόνο του να εκφράζει το μέγεθος του εσωτερικού του συγκλονισμού.

…και μόνο για τέτοιες στιγμές αξίζει κανείς, αν όχι να γίνει ποιητής, τουλάχιστο να γίνει αναγνώστης της˙ και μόνο για τέτοιες στιγμές αξίζει να υπάρχει η ποίηση, να τις κρυσταλλώσει σε στίχο. Κι αν γράφοντας ποιήματα βότσαλα μνήμης ρίχνουμε/στον σιωπηλό βυθό/του χρόνου κι αν τα ποιήματα δεν είναι τίποτα άλλο παρά ενέχυρα με το οποία δανειζόμαστε ψιχία αιωνιότητας και πάλι η οδυνηρή μας διαδρομή γλυκαίνεται, οι πόνοι μας διαχέονται στις λέξεις, μας δίνουν το άλλο χάδι για να πορευτούμε ακόμα πιο συνειδητοί.

Δεν χρειάζεται να βασιστεί κανείς στους τίτλους των συλλογών και των ποιημάτων του Γ. Χ. Θεοχάρη, ούτε καν στη διάκριση των γραπτών του εδώ σε μνημόσυνα

Δείτε την αρχική δημοσίευση 985 επιπλέον λέξεις

‘Προσγείωση’ ( του Χάρη Μελιτά)

ΠΡΟΣΓΕΙΩΣΗ

Πλύνε τα χέρια
είπε η Πηνελόπη.
Τόσους σκότωσες.

Χ.Μ.

( Από τη συλλογή ‘Αρωμα Σκουριάς,εκδόσεις Μανδραγόρας, 2014).

* πίνακας : Οδυσσέας και Πηνελόπη, Francesco Primaticcio (1563)

[ ‘Ντύνω’ ποιήματα φίλων, με πίνακες από το ψηφιακό μου αρχείο].

‘Athene Noctua’, ( της Αθηνάς Τιτάκη).

Athene Noctua. ( Από τη συλλογή Κατόπιν Αιφνιδιασμού).
Αφαίρεσε την κουκουβάγια απ’το εξώφυλλο.
Κεφάλι, φτερά, πόδια.
‘Αφησε τα δυο τεράστια μάτια της
να κοιτάζουν τα γράμματα.
Την υπόλοιπη την έβαλε πάνω στη σκεπή
να φωλιάζει στα κεραμίδια.
Την υποχρέωσε να φωνάζει δυνατά το ταίρι της
ερωτευμένη μέχρι θανάτου.
Στο αναγνωστικό της πρώτης δημοτικού
ελάχιστα αναφέρονταν
για ζευγαρώματα, ισόβιες δεσμεύσεις
και για κραυγές τρομαχτικές
όσων πτηνών τα μάτια απόμειναν πίσω.

( από τη συλλογή ‘Κατόπιν αιφνιδιασμού’, Μανδραγόρας, 2104)

* εικόνα : ‘Madam Esper’, του ‘Αγγλου εικονογράφου Stephen Mackey

[ ‘Ντύνω’ ποιήματα φίλων με πίνακες από το ψηφιακό μου αρχείο]…

ό,τι καθήλωσε τη σιωπή – από τη συλλογή «Ξηρασίες/ η Πρώτη Μάχη»

ΈΛΕΥΣΙΣ - ένα ταπεινό ενδιαίτημα αθανασίας

δεν την διαθέτω την αλήθεια/
άρτυμα/
για τις καραμελωμένες καρδιές μας/
σε αυτή τη θάλασσα συνοχής και υψηλού ιξώδους/
-που είναι η ζωή δίχως το φως σου-
διασχίζω μιαν έρημο για να τη βρω/
προφήτης ενός μη νευτώνειου
ρευστού/
ώσπου τα δεσμά μου ακροβολίζονται σχιστολιθικοί εναερίτες/
στο ακατάπαυστο μεσημέρι/
ο χρόνος λάσπη με χωνεύει/
κι έτσι στην όαση φτάνω στρογυλλός και χνουδάτος
(σαν καρπός)
όμως δίχως στόμα να πιώ, πώς να μεθύσω;/
ό,τι καθήλωσε τη σιωπή σαν πρόκα/
-μια επώαση πολυσχιδής σε ασφυκτικό ζευγάρωμα –
ανατέλλει/
(ίσως τουλάχιστον να φύτρωνα)

photo: Martin Waltz – Berlin – The Spree series – 2014

Δείτε την αρχική δημοσίευση