Ψεύτρα εποχή;

Πολύ γρήγορα λήγει το νοίκι του καλοκαιριού, που λέει στο Σοννέτο 18 ο Σαίξπηρ, και άλλωστε είναι το καλοκαίρι ένας τσαρλατάνος, που λέει και ο Φιτζέραλντ.

Μια ψεύτρα, αυτή η εποχή. Ας είναι όμως….

Καβάφης, ο αφηγητής των εποχών.

 

Αυτή η φωτογραφία ανήκει στο Αρχείο Καβάφη του Ιδρύματος Ωνάση, και από προχθές που την έχω δει στο άρθρο της διαδικτυακής Lifo, σχετικά με  το νέο κτίριο του Αρχείου, με έχει συναρπάσει. Είναι αυθεντική φωτογραφία από το 1927, και απεικονίζεται ο ίδιος ο Καβάφης, ενώ προσέρχεται σε γάμο σε εκκλησία στην Αλεξάνδρεια. 
Η συγκίνηση του αναγνώστη που αγαπά τον Αλεξανδρινό και που βλέπει την εικόνα είναι μεγάλη, και οι αναγνώσεις και συνειρμοί που μπορούν να γίνουν, πολλαπλοί και πολλαπλές.
Ο Καβάφης, σήμερα πια, ένας γίγαντας της παγκόσμιας ποίησης, με γραφή όλο και πιο εγκατεστημένη στη διεθνή συλλογική λογοτεχνική μνήμη. Τότε, σε εκείνο το στιγμιότυπο, ένας ηλικιωμένος, στα τέλη του βίου του, προσερχόμενος στην ευχάριστη κοινωνική εκδήλωση. Με σκυφτό κεφάλι, αμήχανος ίσως, συλλογιζόμενος. Μπροστά του, μια γυναίκα ανάλαφρης διάθεσης, με το χαρακτηριστικό στιλ της εποχής του Μεσοπολέμου, εποχή που θα κυοφορούσε τα φριχτά του Β’ παγκόσμιου πολέμου, οσονούπω. Ο Ποιητής, απέναντι στην εποχή του, και απέναντι σε όλες τις εποχές.

Ανεπανάληπτος.

 

 

Από τη λεζάντα κάτω από τη φωτό, στο άρθρο της LIFO :
«Φωτογραφία που απεικονίζει τον Καβάφη να προσέρχεται, ανάμεσα σε άλλους προσκεκλημένους, στον γάμο του Κωνσταντίνου Μ. Σαλβάγου (ο οποίος έλαβε χώρα στις 27/2/1927 στον ναό του Ευαγγελισμού στην Αλεξάνδρεια). Στο verso σφραγίδα της φωτογραφικής εφημερίδας Ελληνικήτου Α. Σ. Μηλιών. © Aρχείο Καβάφη / Ίδρυμα Ωνάση» Πηγή: www.lifo.gr

 

 

 

Ουρανός και στάχτες.

 

Από τις πολλές φωτογραφίες που έχουν τραβηχτεί στα πεδία των πυρκαγιών [και νομίζω πρέπει να αποδοθούν τα εύσημα και στους φωτογράφους που είναι εκεί και καλύπτουν] και είναι όλες συγκλονιστικές, υπάρχει μια επί πλέον, που από εχθές που την είδα με τάραξε. Είναι ένα πλάνο από τα πόδια πυροσβέστη που έχει βγάλει τη μπότα του, για να βάλει επίδεσμο στο πόδι του.
Και μου ήλθε συνειρμικά στο μυαλό, ένα συγκλονιστικό πλάνο από την ανεπανάληπτη ταινία «Ουρανός» του Τάκη Κανελλόπουλου από τα 1962, με τις εικόνες από το μέτωπο του ελληνοαλβανικού πολέμου, και τη στιγμή που ο έλληνας στρατιώτης αποκαμωμένος βγάζει τις μπότες του τις φθαρμένες για να φορέσει εκείνες ενός νεκρού συστρατιώτη του.
Φωτό εδώ: eurokinissi/Τατιάνα Μπόλαρη.

 

 

 

Σεβασμός και τιμή.

Μέσα σε μισή μέρα, η σειρά λήψεων με το δυνατό αυτό στιγμιότυπο έκανε το γύρω του φέησμπουκ και του διαδικτύου, και δικαίως. Φωτογραφίες άξιες για βράβευση στο National Geographic, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα.
‘Ηρθε το πρωί της 16ης, και δεν βρίσκω τίποτα άλλο να αναρτήσω για πρωί, παρά την μοναδική αυτή αποτύπωση της στιγμής ηρωισμού και τρυφερότητας, από την πλευρά του άγνωστού μας πυροσβέστη.
‘Ολοι όσοι βοήθησαν και βοηθούν στις κατασβέσεις, δηλαδή επαγγελματίες πυροσβέστες (των λίγων εκατοντάδων ευρώ) όπως και εθελοντές, πρέπει να τιμηθούν από το κράτος, αν και δεν είναι κάτι που οι ίδιοι το επιδιώκουν. Τιμή και σεβασμός σε αυτούς, σεβασμός και στη Φύση που δεν μας ανήκει, αλλά τη σκοτώνουμε, ποικιλοτρόπως.
Καλημέρα, με τις στάχτες στα μάτια.

 

Το αποκορύφωμα.

Ακριβώς στο αποκορύφωμα του καλοκαιριού, η θρησκευτική εορτή της Κοίμησης, εγκιβωτίζει, απορροφά, μεγεθύνει και αποθεώνει όλες τις ανθρώπινες καθημερινές συνήθειες: την πίστη, τη λαογραφία, το γλέντι, την αναψυχή, τον εορτασμό, με έναν τρόπο παράδοξα συνταιριαστό, αφού κατά βάσιν πρόκειται για συμβολισμό μεγάλου πένθους. Είναι το στεφάνωμα του θέρους, και εορτάζεται σαν ένα πολύσημο ξέσπασμα, αφού όλοι γνωρίζουν ότι έπεται η καθοδική , πλέον, πορεία της εποχής.
Ο καθένας, ας τον νοιώσει τον Δεκαπενταύγουστο όπως ποθεί.

Χρόνια πολλά σε όλους, τους πάρα πολλούς φίλους εορτάζοντες, και σε όλη την ταλαιπωρημένη Ελλάδα!

 

*φωτογραφία: του Ζαχαρία Στέλλα, από εορτασμό στην Καταπολιανή της Πάρου, κάποτε.

Η αίσθηση της εικόνας με τους νεαρούς με το ρετρό ντύσιμο είναι, θαρρώ, ένα χαριτωμένο ζευγάρωμα δέους, αμηχανίας, κατάνυξης, αλλά και κουστουμαρίσματος για α-λα 60ς βόλτα.

 

Sic transit gloria mundi.

«Τα του κόσμου τούτου είναι παροδικά»

 

 

Ενας πλανήτης που καίγεται, και μια συγκεκριμένη χώρα εδώ, που καίγεται.

Κατά κυριολεξίαν, και μεταφορικά. ‘Επεσα τυχαία προχθές, σερφάροντας, στο κολλάζ αυτό.
Και η μνήμη μου ανέσυρε ότι η συγκεκριμένη φωτο των vintage λουόμενων σε πρώτο πλάνο, είχε χρησιμοποιηθεί στο εξώφυλλο ενός παλιού «Βίπερ», για ένα τύπου pulp μυθιστόρημα των sixties. Οι κοπέλες αυτές που τις έπιασε κάποτε ο φακός του φωτορεπόρτερ, θα είναι τώρα στην τρίτη ηλικία, για τον κύριο δεν θέλω να το σκέφτομαι. Ο αμερικάνος συγγραφέας του pulp paperback, ο Burt Hirschfeld, τότε πουλούσε τρελά, τώρα είναι εντελώς ξεχασμένος. Αυτή η α-λα 70ς ανέμελη, χαλαρή, κάπως ενοχλητική και kitsch  ευδαιμονία που αποπνέει το body language στο ενσταντανέ, εξατμίστηκε στις δεκαετίες του νέου αιώνα, όπως και η δημοφιλία του τότε μπεστ- σελερίστα. Ο πυρακτωμένος ήλιος που μπήκε ύστερα στο κολλάζ όμως, καίει περισσότερο από ποτέ. 

 

 

http://glorioustrash.blogspot.gr/2010/06/fire-island-glorious-70s-trash.html

GR80s έκθεση : γράφει Ιστορία.

Το  «σαλονάκι»  της αναπαράστασης ενός σπιτιού του ’80.

Την Τετάρτη 25 Ιανουαρίου άνοιξε τις πύλες της η επί μήνες αναμενόμενη έκθεση-αφιέρωμα στη δεκαετία του 1980, στην Τεχνόπολη στο Γκάζι. Η έκθεση αυτή, που είναι μια σύλληψη των βασικών διοργανωτών και επιμελητών της, καθηγητών Παναγή Παναγιωτόπουλου και Βασίλη Βαμβακά, έχει πλέον τραβήξει επάνω της, και δικαίως, τα «φώτα» των ευρύτερων έντυπων και ψηφιακών Μέσων. Ωστόσο, το εγχείρημα αυτό ήταν υπό εξέλιξη για μήνες και, παρακολουθώντας το εν τη γενέσει του και με προσδοκίες πολλές για την επιτυχία του, αρκετός κόσμος ανταποκριθήκαμε τους μήνες του φθινοπώρου στο κάλεσμα  να προσκομίσουμε προσωπικά μας τεμάχια αναμνήσεων από τα ‘έιτιζ’. ‘Ετσι έχουν τώρα  συλλεχθεί και, με ευρηματικότητα και επιμέλεια τακτοποιηθεί, χιλιάδες αντικείμενα/memorabilia (πια) στο χώρο της Τεχνόπολης. Η αξία της έκθεσης είναι μεγάλη, καθώς πρώτη φορά γίνεται σε τέτοια κλίμακα προσπάθεια συγκέντρωσης , εκτίμησης, ταξινόμησης και παρουσίασης, καθημερινού και αρχειακού υλικού μιας οποιασδήποτε εποχής της μεταπολεμικής Ελλάδας. Ταπεινή μου άποψη ότι το έργο αυτό, που μέχρι τα μέσα Μαρτίου θα περιλαμβάνει και πάρα πολλές παράλληλες εκδηλώσεις και «τραπέζια» συζητήσεων, θα γεννήσει όλο και περισσότερες κουβέντες και αναλύσεις τόσο ως προς το ίδιο αυτό καθ’εαυτό, όσο και ως προς τη μεθοδολογία αξιολόγησης των ιστορικών περιόδων, όσο αυτές είναι ακόμα σχετικά πρόσφατες στη μνήμη.

Η έκθεση, λαμβάνει όπως είπαμε χώρα εντός της Τεχνόπολης και σε σύμπραξη με τον Δήμο Αθήνας, και επιμερίζεται σε δέκα διαφορετικά κτίρια στο εσωτερικό, τα οποία με τη σειρά τους εσωκλείουν δεκαοκτώ διαφορετικές ενότητες. Κάθε ενότητα έχει τους δικούς της επιμελητές, άτομα διακεκριμένα στον τομέα τους που συμπράττουν στα GR80s, ενώ στον επισκέπτη δίδεται με την είσοδο σχετικός χάρτης για να προσανατολιστεί.

Το ιστολόγιο αυτό πήγε και στα εγκαίνια της Τετάρτης, όσο και το απόγευμα της Κυριακής 29 του μήνα, και με χαρά είδαμε πολύ πλήθος να επισκέπτεται το χώρο, περιμένοντας στις ουρές για να μπει μέσα στα θεματικά περίπτερα, και κυρίως στο κτίριο όπου έχει γίνει αναπαράσταση ενός τυπικού διαμερίσματος των 80ς. Ακόμα μεγαλύτερη η χαρά μου, και ο σχεδόν εφηβικός ενθουσιασμός, όταν εντόπισα σε διάφορα σημεία τα αντικείμενα που είχα προσκομίσει και που εκτίθενται σε πολλαπλά θεματολογικά σημεία.

Κάτω:  πλήθος στην ουρά περιμένει μέσα στην παγωνιά την Κυριακή 29 Ιανουαρίου, για να μπει στο περίπτερο όπου έχει αναπαραχθεί ένα διαμέρισμα στο στυλ του ’80.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Κάτω :  ένα αυθεντικό πράσινο λεωφορείο της κλασικής γραμμής Σύνταγμα-Πειραιάς, κλέβει τις εντυπώσεις.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Κάτω:   μερικά από τα χιλιάδες χαρακτηριστικά αντικείμενα του ’80 που εκτίθενται.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Τα προγράμματα κινηματογράφων που είχα κρατήσει.

Κάτω : το Lifestyle  της εποχής.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Το αυθεντικό βιβλίο γυμναστικής της Τζέην, μεταφρασμένο στα ελληνικά, που το είχα από τότε που κυκλοφόρησε.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Κάτω :  Ιδεολογία και κοινωνία.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Κάτω:  πολύ ωραία δουλειά στο περίπτερο για τη Βιβλιοθήκη του ’80.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Στη βραδιά των εγκαινίων, απολαμβάνουμε στο τέλος μια «σεράνο» εποχής, στην καφετέρια της Τεχνόπολης.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Τα ερείπια του κόσμου.

 

Μια επεξεργασία πάνω σε αυθεντική φωτογραφία από το Αλέπο της Συρίας, από τον Σύριο καλλιτέχνη Μουσταφά Γιακούμπ, πρόσφυγα που ζει τώρα στη Γερμανία. Η εικόνα αυτή συμμετέχει στο τρέχον πρότζεκτ του Βρετανικού Ερυθρού Σταυρού, για την δημιουργία ‘καρτ-ποστάλ’ με αφορμή τη συμπλήρωση πέντε χρόνων από την έναρξη της μεγάλης ανθρωπιστικής κρίσης.

Κάτω :  η αρχική φωτό.

 

Συνάντηση.

Εχθές το πρωί, στο Περιστέρι. Τα γλυπτά της σύνθεσης του Ευάγγελου Μουστάκα ‘Συνάντηση’, ρουφούσαν τον πολύτιμο ήλιο. Οι έμψυχοι οσμώνονταν με το σύνολο. Η κοπέλα από μέταλλο πάνω στη ρόδα, η ‘Εποχούμενη’ κατά τον δημιουργό, έχει κοκαλώσει γλυκά, ισορροπεί πάνω στη μπάρα του χρόνου με καπρίτσιο, ενώ το φουλάρι της ανεμίζει σκανδαλιστικά κόντρα στο δικό μας αέναα κινούμενο άγχος. ‘Ηθελα να προσφέρω σε ‘όλους’ ένα καφέ.

 

 

Κάθε μέρα μια ζωή λοιπόν.

 

Καλή χρονιά!

 

‘ Ξεκίνα αμέσως να ζεις, και μέτρα την κάθε μέρα σαν μια ξέχωρη ζωή’

Σενέκας.

* φωτό : Ο Ρόμπιν Γουίλιαμς, στα γυρίσματα της ταινίας ‘Ξυπνήματα’, το 1990, μαζί με τον νευρολόγο ‘Ολιβερ Σκας, τον οποίο υποδυόταν στην ταινία.

‘Οχημα.

Και όμως, η αγάπη είναι το όχημα,
και όχι το κορμί που λιώνει στις ράγες.

* φωτό : η Keira Knightley ως ‘Αννα Καρένινα (2012 φιλμ)

Με έναν εγκέφαλο/κάμερα, να τολμάς να αποτυπώνεις τα πάντα.

Γιατί τη ζωή πρέπει να την τρώς με τα μάτια και με το κουτάλι

*φωτό :Ο Σέρτζιο Λεόνε κινηματογραφεί το «Κάποτε στη Δύση», το 1968.

Ζήσε το μύθο του Σίσυφου στην Ελλάδα…..

* φωτό : ο Αλμπέρ Καμύ και ο εκδότης του Μισέλ Γκαλιμάρ, στην Ελλάδα, το 1958.

Με θωρείς πώς σε θωρώ;

Με θωρείς πώς σε θωρώ;
Αυτά τα πουά,
που πάνω στις άλλες άκακα είναι,
πάνω σε μένα είναι καρφιά, ε;

* φωτό : Μπέτυ Ντέηβις, στα 30ς.

[ ‘Εσω έτοιμη. Να ‘μην μετανιώσεις για τίποτα’ στο εγγύς μέλλον]

*   Η Εντίθ Πιαφ σε Παριζιάνικο καφέ τη δεκαετία του ’30.

France: Paris, Montmartre 1936

Και η ψυχή, τόσο συχνά, κοκαλώνει.

Η ψυχή της ανθρωπότητας, είναι νεκρή, όσο επικρατεί η απανθρωπιά και η κτηνωδία, παρά την επίφαση ειρήνης περιστασιακά και τοπικά. Η ομαδική δολοφονία των 145 ανθρώπων, κυρίως παιδιών, σε σχολείο του Πακιστάν, παγώνει το αίμα του εχέφρονος ανθρώπου, αλλά δυστυχώς δεν εκπλήσσει. Η μέρα είναι από το πρωί παγωμένη, κυριολεκτικά και επί της ουσίας, γιατί τίποτα δεν πρέπει να μας είναι ξένο, ή μακρινό. Περπατώντας το πρωί, είδα χάμω ετούτο το δύστυχο περιστέρι. Είχε μάλλον λίγο πριν πεθάνει, γιατί ήταν ‘φρέσκα’ κοκαλωμένο, άψυχο, και τέλεια σχεδιασμένο, σαν διακοσμητικό από πορσελάνη. Ράγισε η καρδιά μου, γιατί με παρέπεμψε στη δυστυχία, και τους πολέμους, ανά την υφήλιο.

Αποδομώ, αποδομείς.

Να μην παραλείψω και σήμερα να με αποδομήσω.

* φωτοσοπ : Πάμπλο.

Σφίγγες ομπρέλες

Γιαπωνέζικα ιδεογράμματα στη σειρά, οι σφίγγες ομπρέλες.
Κάπου οδηγούν, κάτι υπονοούν, αινίγματα καλύπτουν.

* φωτό : André Kertész | Rainy Day, Tokyo, 196

Να μας λείπουν οι κενταυρομαχίες.

Να μας λείπουν οι κενταυρομαχίες και τα μεγάλα πάθη.
Μια χαρά είμαστε μέσα στα κουστουμάκια μας.
Οι ομπρέλες σφιχτές, και τα παλτά, κομψά οχυρά.

* φωτό : Ρομπέρ Ντουανώ, κάποιοι μπροστά στο μνημείο Le Combat du Centaure, του Custav Crauck (1827-1905).

Και στους δυο μας δόθηκε ζωή να μαλάξουμε. Τα δικά μου χέρια στάθηκαν πιο τυχερά, σαν του γλύπτη.

* εικόνα : Γυναίκα άρρωστη από λέπρα, με τη νοσοκόμα της, στο νοσοκομείο των χανσενικών στο Κάρβιλ, 1990. Φωτό της Μαίρη ‘Ελεν Μαρκ, από το Pinterest.