«Με το ψωμί, όλες οι θλίψεις γίνονται λιγότερες»
…..είπε ο Σάντσο Πάντσα, μια φορά κάποτε, στον γαϊδουράκο του, κάπου στον «Δον Κιχώτη».
Εδώ, κάποια χέρια με ενσυναίσθηση (και) για τα πτηνά του ουρανού, είχαν αφήσει λίγα αντίδωρα στο παραθύρι του Αγίου Κωνσταντίνου στη γειτονιά μου, τι προάλλες.
Εύχομαι τα μικρά αντίδωρα να τράβηξαν σαν σπόγγοι τις θλίψεις από ολούθε.
Να τολμήσω να γράψω καλό 2023, καλή χρονιά; Ας το τολμήσω λοιπόν.
Το «σαλονάκι» της αναπαράστασης ενός σπιτιού του ’80.
Την Τετάρτη 25 Ιανουαρίου άνοιξε τις πύλες της η επί μήνες αναμενόμενη έκθεση-αφιέρωμα στη δεκαετία του 1980, στην Τεχνόπολη στο Γκάζι. Η έκθεση αυτή, που είναι μια σύλληψη των βασικών διοργανωτών και επιμελητών της, καθηγητών Παναγή Παναγιωτόπουλου και Βασίλη Βαμβακά, έχει πλέον τραβήξει επάνω της, και δικαίως, τα «φώτα» των ευρύτερων έντυπων και ψηφιακών Μέσων. Ωστόσο, το εγχείρημα αυτό ήταν υπό εξέλιξη για μήνες και, παρακολουθώντας το εν τη γενέσει του και με προσδοκίες πολλές για την επιτυχία του, αρκετός κόσμος ανταποκριθήκαμε τους μήνες του φθινοπώρου στο κάλεσμα να προσκομίσουμε προσωπικά μας τεμάχια αναμνήσεων από τα ‘έιτιζ’. ‘Ετσι έχουν τώρα συλλεχθεί και, με ευρηματικότητα και επιμέλεια τακτοποιηθεί, χιλιάδες αντικείμενα/memorabilia (πια) στο χώρο της Τεχνόπολης. Η αξία της έκθεσης είναι μεγάλη, καθώς πρώτη φορά γίνεται σε τέτοια κλίμακα προσπάθεια συγκέντρωσης , εκτίμησης, ταξινόμησης και παρουσίασης, καθημερινού και αρχειακού υλικού μιας οποιασδήποτε εποχής της μεταπολεμικής Ελλάδας. Ταπεινή μου άποψη ότι το έργο αυτό, που μέχρι τα μέσα Μαρτίου θα περιλαμβάνει και πάρα πολλές παράλληλες εκδηλώσεις και «τραπέζια» συζητήσεων, θα γεννήσει όλο και περισσότερες κουβέντες και αναλύσεις τόσο ως προς το ίδιο αυτό καθ’εαυτό, όσο και ως προς τη μεθοδολογία αξιολόγησης των ιστορικών περιόδων, όσο αυτές είναι ακόμα σχετικά πρόσφατες στη μνήμη.
Η έκθεση, λαμβάνει όπως είπαμε χώρα εντός της Τεχνόπολης και σε σύμπραξη με τον Δήμο Αθήνας, και επιμερίζεται σε δέκα διαφορετικά κτίρια στο εσωτερικό, τα οποία με τη σειρά τους εσωκλείουν δεκαοκτώ διαφορετικές ενότητες. Κάθε ενότητα έχει τους δικούς της επιμελητές, άτομα διακεκριμένα στον τομέα τους που συμπράττουν στα GR80s, ενώ στον επισκέπτη δίδεται με την είσοδο σχετικός χάρτης για να προσανατολιστεί.
Το ιστολόγιο αυτό πήγε και στα εγκαίνια της Τετάρτης, όσο και το απόγευμα της Κυριακής 29 του μήνα, και με χαρά είδαμε πολύ πλήθος να επισκέπτεται το χώρο, περιμένοντας στις ουρές για να μπει μέσα στα θεματικά περίπτερα, και κυρίως στο κτίριο όπου έχει γίνει αναπαράσταση ενός τυπικού διαμερίσματος των 80ς. Ακόμα μεγαλύτερη η χαρά μου, και ο σχεδόν εφηβικός ενθουσιασμός, όταν εντόπισα σε διάφορα σημεία τα αντικείμενα που είχα προσκομίσει και που εκτίθενται σε πολλαπλά θεματολογικά σημεία.
Κάτω: πλήθος στην ουρά περιμένει μέσα στην παγωνιά την Κυριακή 29 Ιανουαρίου, για να μπει στο περίπτερο όπου έχει αναπαραχθεί ένα διαμέρισμα στο στυλ του ’80.
OLYMPUS DIGITAL CAMERA
Κάτω : ένα αυθεντικό πράσινο λεωφορείο της κλασικής γραμμής Σύνταγμα-Πειραιάς, κλέβει τις εντυπώσεις.
Κάτω: μερικά από τα χιλιάδες χαρακτηριστικά αντικείμενα του ’80 που εκτίθενται.
Τα προγράμματα κινηματογράφων που είχα κρατήσει.
Κάτω : το Lifestyle της εποχής.
Κάτω : Ιδεολογία και κοινωνία.
Κάτω: πολύ ωραία δουλειά στο περίπτερο για τη Βιβλιοθήκη του ’80.
Στη βραδιά των εγκαινίων, απολαμβάνουμε στο τέλος μια «σεράνο» εποχής, στην καφετέρια της Τεχνόπολης.
OLYMPUS DIGITAL CAMERA
Φωτογραφία μου από εχθές, από το Αρχαιολογικό Μουσείο, από μια εξαίρετη βραδιά στο φως της πανσελήνου, και όπου με συγκίνηση που ξαναείδα τα ανεκτίμητα για τη μνήμη της ανθρωπότητας κειμήλια.
Μεταξύ άλλων πολλών που με έκαναν σχεδόν να δακρύζω, αυτό, και οι συνειρμοί του που μου έφερε.
Ο «Κρατήρας της μάχης», όπως λέγεται, από την Ακρόπολη των Μυκηνών, έκθεμα του «Αθέατου Μουσείου», για λίγο καιρό ακόμα στα μάτια του κοινού, ανασυρμένος από τις αποθήκες του ιδρύματος. Φέρει μια συγκινητική ιστορία επάνω του, μεταξύ άλλων επειδή, καθώς αποδείχτηκε, ήταν αφιερωμένος σε 18χρονο πεσόν στον πόλεμο αρχοντόπουλο. Τα τελευταία λόγια στην πληροφοριακή περιγραφή δίπλα, μου βγάζουν Καβαφική αίσθηση:
«Η προσφορά του σε έναν από τους νεότερους πρίγκιπες του νεκροταφείου υποδηλώνει τον αναπάντεχο θάνατο ενός μελλοντικού ηγέτη, που απόλαυσε βίο μικρό με μεγάλες προσδοκίες»
Πληροφορίες εδώ:
Και το ποίημα του Καβάφη που μου ήλθε στο νου:
Η Κηδεία του Σαρπηδόνος
Bαρυάν οδύνην έχει ο Zευς. Tον Σαρπηδόνα
εσκότωσεν ο Πάτροκλος· και τώρα ορμούν
ο Mενοιτιάδης κ’ οι Aχαιοί το σώμα
ν’ αρπάξουνε και να το εξευτελίσουν.
Aλλά ο Zευς διόλου δεν στέργει αυτά.
Tο αγαπημένο του παιδί ― που το άφισε
και χάθηκεν· ο Nόμος ήταν έτσι ―
τουλάχιστον θα το τιμήσει πεθαμένο.
Kαι στέλνει, ιδού, τον Φοίβο κάτω στην πεδιάδα
ερμηνευμένο πώς το σώμα να νοιασθεί.
Tου ήρωος τον νεκρό μ’ ευλάβεια και με λύπη
σηκώνει ο Φοίβος και τον πάει στον ποταμό.
Tον πλένει από τες σκόνες κι απ’ τ’ αίματα·
κλείει την πληγή του, μη αφίνοντας
κανένα ίχνος να φανεί· της αμβροσίας
τ’ αρώματα χύνει επάνω του· και με λαμπρά
Oλύμπια φορέματα τον ντύνει.
Tο δέρμα του ασπρίζει· και με μαργαριταρένιο
χτένι κτενίζει τα κατάμαυρα μαλλιά.
Tα ωραία μέλη σχηματίζει και πλαγιάζει.
Tώρα σαν νέος μοιάζει βασιλεύς αρματηλάτης ―
στα εικοσιπέντε χρόνια του, στα εικοσιέξι ―
αναπαυόμενος μετά που εκέρδισε,
μ’ άρμα ολόχρυσο και ταχυτάτους ίππους,
σε ξακουστόν αγώνα το βραβείον.
Έτσι σαν που τελείωσεν ο Φοίβος
την εντολή του, κάλεσε τους δυο αδελφούς
τον Ύπνο και τον Θάνατο, προστάζοντάς τους
να παν το σώμα στην Λυκία, τον πλούσιο τόπο.
Kαι κατά εκεί τον πλούσιο τόπο, την Λυκία
τούτοι οδοιπόρησαν οι δυο αδελφοί
Ύπνος και Θάνατος, κι όταν πια έφθασαν
στην πόρτα του βασιλικού σπιτιού
παρέδοσαν το δοξασμένο σώμα,
και γύρισαν στες άλλες τους φροντίδες και δουλειές.
Kι ως τόλαβαν αυτού, στο σπίτι, αρχίνησε
με συνοδείες, και τιμές, και θρήνους,
και μ’ άφθονες σπονδές από ιερούς κρατήρας,
και μ’ όλα τα πρεπά η θλιβερή ταφή·
κ’ έπειτα έμπειροι της πολιτείας εργάται,
και φημισμένοι δουλευταί της πέτρας
ήλθανε κ’ έκαμαν το μνήμα και την στήλη.
[Και φωτογραφία μου και από έξω από το Αρχαιολογικό].
Συνεισφέρω με φωτογραφίες μου στους χάρτες της Google. Γιατί όλα με τα οποία καταπιανόμαστε στη ζωή όμορφα είναι, «βλέμματα» είναι.
Εδώ, οι φωτογραφίες μου που τις βλέπει κανείς με το που πατάει για να βρει την περιοχή του Μεταξουργείου.
Ειρήνη Βεργοπούλου 