H Κυριακή στα ρηχά.
Από τον περσινό Αύγουστο….μια ματιά στην παραλία….
…Αφού καθίσει στη ‘σαιζ-λονγκ’ , κάνει μια εξαιρετικά σβέλτα κίνηση, και κλείνει την ομπρέλα ηλίου , που ήταν ανοιχτή από πάνω της και την σκίαζε.
Με αιφνιδιάζει η εικόνα. Το μάτι μου , και ο εγκέφαλός μου κυρίως, δυσκολεύεται να το δεχτεί : παράλογο;
Δεν είναι τόσο η ταχύτητα της πράξης, που αιφνιδιάζει, όσο ο σκοπός :αντίθετα από τους περισσότερους λουόμενους, η νεαρή κοπέλα επιλέγει , αντί να του διαφεύγει, να αποκαλυφτεί στο φως, στο ντάλα μεσημέρι. ΄Υστερα από τα αρχικά δευτερόλεπτα της έκπληξης πάντως, συνειδητοποιώ : το κορίτσι είναι στα πρώτα μετεφηβικά χρόνια. Με τον ήλιο άρα, έχει ακόμα ανοιχτές παρτίδες : τον κάνει ό, τι θέλει. Τον διατάζει, τον προκαλεί, τον αλείφει στο κορμί της, τον γελοιοποιεί, τον προσκυνά, τον αποπλανά, πάντως σαφώς δεν τον φοβάται. Εμείς οι περισσότεροι στις παραδίπλα ξαπλώστρες, παραμένουμε στη σκιά, κουρνιασμένοι, μετρημένοι, σαν πτηνά που φοβούνται μην τους κλέψουν τίποτα αυγά από τη…
Δείτε την αρχική δημοσίευση 687 επιπλέον λέξεις
Ειρήνη Βεργοπούλου 
Ναι Ειρήνη μου, θυμάμαι πέρσι τέτοια εποχή είχα διαβάσει το εξαιρετικό αυτό κείμενο… έτσι φέτος αναρωτήθηκα, έχει άραγε κάτι αλλάξει μέσα μας;
Την ίδια ερώτηση έκανα και προχθές, τρώγοντας στο ίδιο μέρος με την ίδια συντροφιά με πανσέληνο και τρόμαξα όταν διαπίστωσα, πως κάνω κύκλους…
Θυμήθηκα και την ευχή μου…
ΑΦιλιά πάντα καρδιάς… όμως! :)
Καλή μου Στεφανία, και εγώ αναρωτήθηκα φέτος, που το ξαναδιάβασα
– και το άλλαξα κάπως – τι έχει , και αν έχει, αλλάξει κάτι. Νομίζω είμαστε στα ίδια, αλλά ένα χρόνο μεγαλύτεροι. ‘Αρα και λίγο ακόμα σοφότεροι;
Πολλά φιλιά και ευχαριστίες πάντα *****